Κοιτούσα να περνάνε τα αυτοκίνητα
στην εθνική οδό στον Σκαραμαγκά.
Κάτι Volvo, κάτι Opel παλιά.
τώρα θα έχουν γίνει όλα παλιοσίδερα.
Απ’ το αμάξι του μπαμπά σου κι εσύ
με κοίταζες, μικρό παιδί στο πίσω κάθισμα.
Και στη ψυχή σου δεν είχες ούτε ένα ράγισμα
με κοίταζες για μια στιγμή στο πίσω κάθισμα.

Ύστερα κύλαγε το αμάξι σας μπροστά
κι εγώ συνέχιζα να βλέπω άλλα αυτοκίνητα.
Γύριζες πάντα πίσω λίγο να με δεις
δεν το `βλεπες αλλά κρυφά κι εγώ σε κοίταζα.
Έμενα ασάλευτος στο πέτρινο το βάθρο μου
λευκό ανθρωπάκι διαφημιστικό, ακίνητο.
Μια ρεκλάμα χωρίς ψυχή, με αστείο πρόσωπο
που προσπερνούσαν τα παλιά τους αυτοκίνητα.

Τώρα περνάς μα πλέον εγώ δεν είμαι εκεί
κι ούτε κανείς εμένα πια θυμάται.
Σωρός με πέτρες γκρεμισμένος η ρεκλάμα μου
και στα συντρίμμια μου αγνοώντας πλάι περνάτε.
Κι εσύ δεν είσαι πλέον στο πίσω κάθισμα
ποδοπατήσαν την ψυχή σου χρόνια σμήνη.
Κι έτσι προσπέρασε των δυο μας η ζωή
σαν το παιδί που φευγαλέα με είδε πλάι του,
πλάι του πριν φύγει.