Έφυγες, κι όλα είν’ αλλιώς,
δύσκολα πια η νύχτα ξημερώνει.
Δε φτάνει ως εδώ του φεγγαριού το φως
και ο στερνός σου ο λυγμός,
βαθιά πληγή σ’ άδειο σεντόνι.

Όπου κι αν πας, όπου και να `μαι
ίσκιος μου γίνε, να σκεπάζεις τα σημάδια μου
κι όταν αντέχω να θυμάμαι,
θα είσαι η πιο ζεστή γωνιά στα κρύα βράδια μου.

Έφυγες, κι όλα είν’ αλλιώς,
τίποτα πια δεν έχει σημασία.
Κοίτα πως μοιάζει ο κόσμος όλο πιο μικρός,
να ξαναζήσω πες μου πώς
ίδια σκηνή σ’ άλλη ταινία.