Πάντα εσύ, πρώτο τραπέζι στην καρδιά μου,
όλα από σένα ήταν φτιαγμένα τα όνειρά μου.
Μόνος γυρνώ ξανά και πες μου που να πάω;
Μια φυλακή ο κόσμος πια και δε χωράω.

Αχ και να σ’ έβλεπα λιγάκι αυτό το βράδυ,
μ’ ένα φιλί σου να μου διώξεις το σκοτάδι.

Δυο αλήθειες κι ένα ψέμα
έχω απόψε συντροφιά
κι ήρθε πάλι η θύμησή σου
να με πάρει αγκαλιά.

Πάντα θα `μαι ο άνθρωπός σου,
πάντα εδώ να σ’ αγαπώ
και μη νοιάζεσαι, θ’ αντέξω
άμα δε σε ξαναδώ.

Η απουσία σου, ένας κόμπος που με πνίγει,
είμαι μισός από τη μέρα που `χεις φύγει.
Λέω πως ζω, μα σαν το φάντασμα γυρνάω.
Πόσα κενά μου `χεις αφήσει να μετράω.

Αχ και να σ’ έβλεπα λιγάκι αυτό το βράδυ,
μ’ ένα φιλί σου να μου διώξεις το σκοτάδι.

Δυο αλήθειες κι ένα ψέμα
έχω απόψε συντροφιά
κι ήρθε πάλι η θύμησή σου
να με πάρει αγκαλιά.

Πάντα θα `μαι ο άνθρωπός σου,
πάντα εδώ να σ’ αγαπώ
και μη νοιάζεσαι, θ’ αντέξω
άμα δε σε ξαναδώ.