(Με μια υπερκόσμια φωνή…
αρχίζουν να ταξιδεύουν όλες οι φωνές…
των όντων των Πλανητών και των Δορυφόρων των Πολέμων…)

Όντα!...
Πλανητών και Δορυφόρων…
Εμείς!...

Όντα!...
Δορυφόρων και Πλανητών…
Πολέμων…

Η ύπαρξή μας…
με κραδασμούς πολεμικούς…
δονείται…

Ο θάνατος…
είν’ η δική μας… η ανείπωτη ηδονή…

Όταν…
όντα αμέτρητα νεκρά…
χάνονται…
στης ύπαρξής τους το σκοτάδι…

(Φωνές…
αρχίζουν να ακούγονται…
μέσα στο κοσμικό το Χάος…)

Ήλιοι!...
Πλανήτες!... Δορυφόροι!... Κομήτες!... Αστεροειδείς!...
Εμείς!...

Φωνές…
ακούσαμε αμυδρές…

Από κάποια…
ανύπαρκτα όντα…

Λένε…
πως νιώθουν…
μες απ’ τον θάνατο…
ανείπωτη ηδονή…

Όταν…
στης ύπαρξής τους το σκοτάδι…
χάνονται…
άλλα νεκρά όντα…

Χωρίς να ξέρουν…
ότι ψευδαίσθηση είναι…
η ανείπωτη αυτή ηδονή…

Μες στην ψευδαίσθηση…
της ύπαρξής τους…
την μεγάλη…

* * *

(Από το έργο του Θεόδωρου Γκλαβέρη,
«Οι Πλανήτες των Πολέμων» - 2014)