Πάντα ζήλευα αυτούς
Που με μεγάλα τηλεσκόπια
Παρακολουθούν εκρήξεις
Ή βγάζουν τα ωροσκόπια

Και λυπόμουν πάντα αυτούς
Που μες τις εθνικές οδούς
Δεν τους ευνόησαν τα ζωδια
Και δουλεύουν στα διόδια

Και έχω του χρυσόψαρου
Τη μνήμη και ξεχνάω
Σε τρία δευτερόλεπτα
Απ’ τη γυάλα όποιον κοιτάω

Φοράω κοστούμι ή παλτό
Στα πόδια σαγιονάρες
Κι επίμονα μετρώ
Τις πεταμένες σου δεκάρες

Πάντα αναρωτιόμουν ποιοι
Ποιοι ζωγράφησαν τους χάρτες
Ποιοι μετρήσαν τα βουνά
Που κρυβόντουσαν οι αντάρτες

Και πάντα έψαχνα αυτούς
Που στέλνουν τους λογαριασμούς
Και που όπου κι αν πηγαίνω
Μόνο αυτοί ξέρουν που μένω

Πάντα θαύμαζα αυτούς
Που με τον κόπο των χεριών τους
Γεμίζανε τη μέρα
Και το πιάτο των παιδιών τους

Και φοβόμουν πάντα αυτούς
Τους ρημάδες τους γιατρούς
Που όσο κι αν δεν τους αντέχω
Μόνο αυτοί ξέρουν τι έχω


Είμαι από δώδεκα χρονών
Μες τα βιβλία
Θα την πληρώσεις ακριβά
Αυτήν την ταλαιπωρία

Πτυχίο μεταπτυχιακό
Ειδικότητα αγροτικό
Κι είμαι και νηστικός
Κι ένα μήνα εφημερία

Μου `χει μείνει από παιδί
Να αγαπώ τους αστροναύτες
Τους πιλότους με στολή
Ή σαν του Καββαδία τους ναύτες

Κι από τότε που έχω δει
Τι σου κάνει η νομική
Από ένα δικηγόρο
Κάλιο δέκα υδραυλικοί