Στη βροχή, λοιπόν.
Που ηδονίζει τα μύρα και νιους κόσμους βλασταίνει.
Στη βροχή. Πούχει του πορφυρέβενου
τον ήχο και το χρώμα.
Που είναι Παντάνασσα, Μαρμαρυγή και Μούσα-

Πιάσε τα χέρια μου για να με νιώσεις λίγο
πούχω μαζέψει χαμοκέρασο τον πόνο
μες στης ολόξενης ψυχούλας μου τον τρύγο
κάνε μου συντροφιά απόψε που κρυώνω.

Δες του Φερρέ τις συγχορδίες πώς πετούνε
και βύθισέ τες σαν παιδιά στην αγκαλιά σου.
Γυναίκα, άκου τους θνητούς που ξεφυσούνε
γιατί δεν έχουν τη σμαράγδινη ομορφιά σου.

Και όταν τ’ όνειρο περάσει, σκότωσέ με,
κι ανέβα πάνωθε στη ράχη του Πηγάσου.
Πέτα πολύ μακριά κι ύστερα ξέχασέ με,
έζησα όσο μου έπρεπε κοντά σου.

Στη βροχή να γδύνεσαι και να χορεύεις
να πίνεις τ’ ουρανού τις στάλες για κρασί.
Τη μυρωδιά των αστεριών να σαγιτεύεις,
να καις του τύραννου του Χρόνου το κελί.