Φθινόπωρο γυναίκας
Και θα τρίξουνε τα φύλλα κάποια νύχτα ξαφνικά
Φθινόπωρο γυναίκας
Δίχως τύψεις οι ρυτίδες θα γελούν ειρωνικά
Κι εγώ θα σε ρωτάω, να μάθω θα ζητάω
Ακόμη αν με θες όπως με ήθελες κι εχθές

Φθινόπωρο γυναίκας
Και ο χρόνος θα βουλιάζει μ’ ένα άχ όπως κι εγώ
Φθινόπωρο γυναίκας
Μες στην ψύχρα του καθρέφτη κολλημένη να ριγώ
Κι εσύ να με τρελαίνεις αφού δε θα με ζεσταίνεις
Μα πες μου αν με θες, όπως με ήθελες κι εχθές

Ζωή μου, ψυχή μου
Καρδιά μου και βροχή μου
Τα φώτα θ’ ανάψω και κάνε με να κλάψω
Mπιλιάρδο θα παίξω
Στα φάλτσα σου θ’ αντέξω
Στην άκρη της στέκας γεννιέμαι και πεθαίνω
Σαν φθινόπωρο γυναίκας

Φθινόπωρο γυναίκας
Κι ένας άβαφτος Σεπτέμβρης θα μου φέρει πρωινό
Φθινόπωρο γυναίκας
Και κρατιέμαι απ’ το φιλί σου τ’ ακριβό και το φθηνό
Επάνω σου κολλάω και κάνω πως γελάω
Ν’ ακούσω πως με θες όπως με ήθελες κι εχθές