Στάζει αίμα απ'τη σάρκα
τα σωθικά φανήκαν κι είναι όλα μαύρα
Νύχια, κόβουν τα στήθια
μάτια γεμάτα μίσος, που θυμίζουν φίδια

Ψύχος, σαν μια θύελλα αρπάζουνε το πλήθος
οι άρπυιες συνήθως, τις ψυχές προσμένουν
ζωντανεύει ο μύθος

Θολώνει η μνήμη, τρέμουν τα χείλη
ανάβει η φλόγα γοργά
Θολώνει η μνήμη, τρέμουν τα χείλη
παίρνει η ψυχή του φωτιά

Θύμα μπροστά απ'το μνήμα
ξάφνου δυνάμεις βρίσκει και κάνει το βήμα
Χλιαίνει, βαριανασαίνει
ορμά και πάνω τους χιμά, μακριά τις στέλνει

Μόνος, θυμωμένος κι είν’ αβάσταχτος ο πόνος
τέρμα πια ο φθόνος, η ψυχή του ανήκει
άδειος είν’ ο δρόμος

Θολώνει η μνήμη, τρέμουν τα χείλη
ανάβει η φλόγα γοργά
Θολώνει η μνήμη, τρέμουν τα χείλη
παίρνει η ψυχή του φωτιά