(Μες στην αιώνια σιωπή…
στην επιφάνειά του…
φωνές αρχίζουν να ακούγονται…
Φωνές παράξενες…
Με μια χροιά από μνήμες…
Μνήμες παλιές… από ερειπωμένα κτήρια…
Που κάποια όντα κάποτε…
μες απ’ τη φαντασία τους… τα έδωσαν μορφές…
Μορφές… που έχουν σχεδόν… χαθεί… έχουν σβήσει…
Μες από τις μισοσβησμένες κτηριακές μορφές…
φωνές ψηγμάτων σκόνης… αρχίζουν να ακούγονται…
Φωνές… σαν από άλλον κόσμο…)

Ερείπια…
κτηριακών μορφών…
Εμείς!...

Κάποτε…
με υπερηφάνειας έπαρση…
τον φως του Ήλιου…
ατενίζαμε…
για την αστραφτερή ομορφιά μας…

Φτιαγμένα εμείς… από εφήμερα όντα…
μες απ’ τη φαντασία τους…
λάμψη και ομορφιά…
στην ύπαρξή μας νιώθαμε…

Τώρα…
τα όντα αυτά έχουν χαθεί…
βαθειά μέσα στον Χρόνο…

Κάποιες φορές…
από ψηλά…
φωνές ακούγονται…

Ύστερα…
χάνονται σαν ψευδαίσθηση…
μέσα σε απέραντη σιωπή…
στο χάος του Χρόνου…

(Μες από τα αόρατα ίχνη…
της κυκλικής διαδρομής του Δορυφόρου…
μια ανεπαίσθητη αίσθηση φωνών ακούγεται αμυδρά…
σαν από άλλον κόσμο…)

Φωνές!...
Μιας κυκλικής πορείας…
Εμείς!...

Αόρατης…
αιώνιας διαδρομής…
μέσα στο χάος το σκοτεινό…
ενός Δορυφόρου…

Μέσα μας…
σαν από άλλον κόσμο ηχούν…
νεκρές φωνές…
όντων που έχουν χαθεί…
και ερειπωμένων κτηρίων…

Βαθειά…
στην ύπαρξή μας νιώθουμε…
απόηχοι φωνών που έχουν χαθεί…
στο χάος του Χρόνου…

(Οι απόκοσμες φωνές…
στην κυκλική διαδρομή του Δορυφόρου…
ταξιδεύουν στο απέραντο κενό…
με τις φωνές των νεκρών όντων και κτηρίων…)

* * *

(Από το έργο του Θεόδωρου Γκλαβέρη,
«Οι Πλανήτες της Ειρήνης» - 2015)