(Μες από την απόλυτη φανταστική σιωπή…
νέες φωνές αρχίζουν να ακούγονται…

Φωνές με ήχους «αληθινούς…»
ήχους «ονειρικούς…»
και από τους δύο κόσμους…)

Όντα…
Αληθινά κι Ονειρικά…
Εμείς!...

Μες από όνειρα…
ατέλειωτα γεννιόμαστε…

Σε όνειρα…
απέραντα χανόμαστε…

Στις μνήμες μας…
εικόνες ζουν… που έχουν χαθεί…
αμέτρητων πολέμων…

Σε άλλες μνήμες ζουν…
ειρηνικές εικόνες…

Η Ειρήνη και ο Πόλεμος…
είναι…
σαν Νύχτα και Ημέρα…

Όπως…
‘μέρα και νύχτα…
οι υπάρξεις μας γυρνούν…
μες από ατέλειωτες περιστροφές…
σε φωτεινές και σκοτεινές περιοχές…
Πλανητών και Δορυφόρων…

(Τα όντα του ειρηνικού Πλανήτη…
νοιώθουν την ύπαρξή τους…
να συγκλονίζουν μέσα τους βαθειά…
οι φοβερές φωνές των δύο κόσμων…

Πλανητικές κραυγές…
σαν κεραυνοί ακούγονται σε όλους τους ορίζοντες…
με αστραπές φωτίζοντας όλες τις περιοχές…
σαν αστραπές ειρήνης…)

Όντα ειρηνικά!...
Εμείς!...
Ενός Πλανήτη της Ειρήνης!...

Φωνές ακούσαμε!...

Από αληθινούς…
και
ονειρικούς κόσμους!...

Μες από όνειρα γεννιόμαστε!...

Σε όνειρα χανόμαστε!...

Σαν Αποκάλυψη…
ακουστήκαν οι φωνές…
Συμπαντικού Νόμου…

«Η Ειρήνη και ο Πόλεμος…
είναι…
σαν Νύχτα και Ημέρα…»

Αν Αποκάλυψη είναι Συμπαντική…
εμείς…
στον Νόμο τον Συμπαντικό…
με όλες τις δυνάμεις μας…
θ’ αντισταθούμε!...

Στον ειρηνικό Πλανήτη μας…
από της νύχτας τα σκοτάδια…
ποτέ δε θ’ αφυπνίσουμε…
το τέρας του πολέμου…

Μ’ όλη την δύναμη της ύπαρξής μας…
της Ειρήνης και του Πολέμου…
τον Νόμο τον Συμπαντικό…
αιώνια θα πολεμάμε…

Στον όμορφο…
ειρηνικό Πλανήτη μας…
η λέξη «Πόλεμος» ποτέ δε θ’ ακουστεί!...

Ο Ήλιος του Πολέμου ποτέ δε θ’ ανατείλει!...

‘Μέρα και Νύχτα…
φύλακες θα `μαστε `μείς παντοτινοί…

Ποτέ οι `Μέρες της Ειρήνης…
κάτω απ’ τον Ήλιο του Πολέμου δε θα δύσουν!...

(Οι τρομεροί ήχοι των ειρηνικών φωνών…
σαν αστραπές φωτίζουν με ειρήνης χρώματα…
το απέραντο πλανητικό τοπίο…)

* * *

(Από το έργο του Θεόδωρου Γκλαβέρη,
«Οι Πλανήτες της Ειρήνης» - 2015)