(Σαν από εντολή συμπαντική…
την ίδια κοσμική στιγμή…
όλων των όντων οι φωνές…
αρχίζουν να ακούγονται στο Χάος…)

Όντα ειρηνικά!...
Εμείς!...
Πλανητών και Δορυφόρων!...

Μες από άπειρες…
πλανητικές και δορυφορικές…
περιστροφές…
πήραμε όντων θνητών μορφή…

Μορφή…
από άλλες οντότητες θνητές…
Οντότητες…
Πλανητών και Δορυφόρων…

Οι εφήμερες ζωές μας…
γεννιούνται… υπάρχουν… χάνονται…
γαλήνια… ήρεμα…
μέσα στην αρμονία της Φύσης…

Κάποιες φορές…
ζούμε εφιαλτικές στιγμές…
μες από φοβερές σκηνές πολέμων…

Ενός… πολέμου…
ακούγεται η τρομερή φωνή…

Ύστερα…
σαν απόηχος…
άλλη βαριά φωνή…

Φωνή… σκιάς του πολέμου…

Τότε…
οι αισθήσεις μας…
από τον κόσμο εκείνον χάνονται…

Στον κόσμο…
τον ειρηνικό ξυπνούν…

Στον κόσμο…
της ηρεμίας… της αγάπης… της γαλήνης…

(Μια ηρεμία γαλήνια από τις φωνές…
απλώνεται στο κοσμικό το Χάος…)

* * *

(Από το έργο του Θεόδωρου Γκλαβέρη,
«Οι Πλανήτες της Ειρήνης» - 2015)