(Τα όντα…
κοιτάζουν τον απέραντο ουρανό…
«χαμένα» σε έκσταση και δέος…

Μες από υπαρξιακό αδιέξοδο…
αρχίζουν να ταξιδεύουν οι φωνές τους…
στο διαστημικό κενό…)

Όντα ειρηνικά!...
Εμείς!...
Πλανητών και Δορυφόρων!...

Φωνές… ακούσαμε… πολεμικές!...
Φωνές…
του Πολέμου και της Σκιάς του!...

Λένε… εμείς!...
Τα όντα τα ειρηνικά!...

Στον κόσμο των ονείρων…
να μην εμφανιστούμε!...

Οι ειρηνικές υπάρξεις μας…
τα τοπία των πολέμων απειλούν!...

Πολλές φορές…
οι εφιαλτικές στιγμές μας…
τα πολεμικά τους όντα…
στα πεδία της μάχης παραλύουν!...

(Τα όντα τα ειρηνικά…
όλων των Πλανητών και Δορυφόρων της Ειρήνης…
«χαμένα» σε έκσταση…
νοιώθουν να «χάνονται…»
μέσα σε απέραντη… υπαρξιακή σιωπή…

Νέες φωνές…
βαθειά απ’ την ύπαρξή τους…
μες από ένα αδιέξοδο υπαρξιακό κενό…
αρχίζουν να γεννιούνται…)

Όντα ειρηνικά!...
Εμείς!...
Πλανητών και Δορυφόρων!...

Μ’ όλη την δύναμη της ύπαρξης…
απ’ όλα τα όνειρα ζητάμε…
όταν στον κόσμο τους χανόμαστε…
τους κόσμους των πολέμων ν’ απειλούμε…

Η ειρηνική μας δύναμη…
με απόκοσμες φωνές και ειρήνης ήχους …
την δύναμη των όντων των πολεμικών…
να παραλύσει…

Οι εφιαλτικές στιγμές μας…
τα όντα τα πολεμικά…
από τον κόσμο των ονείρων…
ν’ αφανίσουν!...

(Οι ειρηνικές φωνές…
ταξιδεύουν μες από αστραφτερές ακτίνες στους Ήλιους…
που αιώνια τους Πλανήτες και Δορυφόρους τους φωτίζουν…

Νοιώθουν να «χάνονται» βαθειά…
στα πύρινα έγκατα της ύπαρξής τους…

Μες απ’ τις φωτεινές ακτίνες τους…
ακούγονται στο απέραντο σκοτάδι οι φωνές των Ήλιων…)

Ήλιοι αστραφτεροί!...
Εμείς!...

Με απέραντη ηλιακή αγάπη και χαρά…
φωτίζουν οι ακτίνες μας…
τους Δορυφόρους και Πλανήτες της Ειρήνης!...

Όταν…
τα ειρηνικά τους όντα… σε εφιάλτες χάνονται…
σαν αστραπές ηλιακές…
τα όντα των πολέμων… μες στα όνειρα θα σβήνουμε…

(Οι ηλιακές φωνές…
σαν αστραπές ηχητικές…
αρχίζουν να ταξιδεύουν στο απέραντο διαστρικό κενό…)

* * *

(Από το έργο του Θεόδωρου Γκλαβέρη,
«Οι Πλανήτες της Ειρήνης» - 2015)