(Φωνή απόκοσμη…
συμπαντική αρχίζει να ακούγεται…
στο κοσμικό το Χάος…)

Σύμπαν… Απέραντο…
Εγώ!...

Μια αίσθηση πολύ αμυδρή…
μέσα μου είχε γεννηθεί…

Μες στην απέραντη ύπαρξή μου…
ενός Πυρήνα…

Με εικόνες άυλες…
με φωνές…
με αστραφτερές βροντές…
μνήμες στο παρελθόν που είχαν χαθεί…
μες στο κενό μου το συμπαντικό πήραν μορφή…

Μορφή εφήμερη… θνητή μορφή…
μες από μνήμες…

Μες στο χαμένο παρελθόν…
της ύπαρξής μου…
σε άλλους κόσμους ζουν… σε κύκλους ατελείωτους…
σαν μνήμες…

(Η απόκοσμη φωνή του Σύμπαντος…
στο άπειρο του Απείρου… χάνεται…

Σε άλλους κόσμους… άγνωστους…
πέρα απ’ το άπειρο του Απείρου… σβήνει…)

* * *

(Από το έργο του Θεόδωρου Γκλαβέρη,
«Οι Μνήμες των Συμπαντικών Αιώνων» - 2015)