(Φωνές… αρχίζουν να ακούγονται…

Εσωτερικές φωνές…

Φωνές… που ταξιδεύουν νοερά… σε όλο το Σύμπαν…)

Όντα!...
Χαμένα μέσα σ’ όνειρα!...
Εμείς!...

Μες από γκρεμισμένα όνειρα…
ξυπνήσαμε!...

Φωνές…
ακούγοντας απόμακρες…
πριν σβήσουν…

Όλα τα όντα…
έχουμε κλονιστεί…
μέσα σε ονειρική σιωπή…
ακούγοντας απόκοσμες φωνές…
από προαιώνιες μνήμες…

Είπαν για `μας οι απόκοσμες φωνές:…

Νομίζουμε…
πως ζούμε αληθινή ζωή…
όταν χανόμαστε…
στον κόσμο των ονείρων…

Όπως…
αληθινή ζωή…
νομίζουμε πως ζούμε όταν ξυπνούμε…

(Οι εσωτερικές φωνές των όντων…
χάνονται μέσα στην ύπαρξη βαθειά…
των Πλανητών και Δορυφόρων…

Με αίσθηση άπειρων…
πλανητικών και δορυφορικών περιστροφών…
αρχίζουν να ακούγονται φωνές…
μες απ’ τα έγκατα της ύπαρξής τους…)

Πλανήτες!... Δορυφόροι!...
Εμείς!...

Γύρω από Ήλιους…
που φωτίζουν και μας δίνουνε ζωή…
σε σκοτεινό χάος τριγυρνάμε…

Πολλοί από `μας…
μες από όνειρα ξυπνήσαμε…
ακούγοντας όντων θνητών φωνές…
που είχαν μες στα δικά τους όνειρα χαθεί…
στον κόσμο των ονείρων…

Όντα χωμάτινα…
από την χωματένια ύπαρξή μας…
έχουν γεννηθεί…

Μέσα σε ονειρική σιωπή…
είχανε κλονιστεί…
ακούγοντας απόκοσμες φωνές…
από προαιώνιες μνήμες…

* * *

(Από το έργο του Θεόδωρου Γκλαβέρη,
«Οι Μνήμες των Συμπαντικών Αιώνων» - 2015)

* * *