(Οι φωνές τους…
με εικόνες άυλες και αστραφτερές βροντές…
αρχίζουν να ταξιδεύουνε στο Χάος…)

Φωνές…
όντων πολύ παλιών…
Εμείς!...

Όντων…
που κάποτε είχαν ζωή…
σ’ έναν Πλανήτη που έχει χαθεί…
στο σκοτεινό το Χάος…

Φωνές εμείς!... Ανθρώπινες φωνές!...

Από την θλιβερή ανάμνηση…
ενός Σύμπαντος ξυπνάμε…

Μέσα μας…
πολεμικές υπάρξεις ζούσαν πιο πολλές…
απ’ τις ειρηνικές υπάρξεις…

Την δυναμική ενέργεια της ζωής…
πρωτόγονα όντα φοβερά…
μες από χαρτιά με αριθμούς…
πλαστογραφούσαν…

Όλα τα όντα…
με τον Πλανήτη είχαμε χαθεί!...

Από ατέλειωτους…
φριχτούς… απαίσιους…
πολέμους…

Πολέμους…
που οδήγησαν…
στο τέλος της ζωής!...

Μες…
από την καταστροφή…
της Φύσης!...

(Οι τραγικές… ανθρώπινες φωνές… χάνονται…

Η «ανάμνηση» του Σύμπαντος…
σαν κοσμικό αιθέριο σύννεφο…
αρχίζει να ξεθωριάζει…

Ηχητικά φαντάσματα…
σαν συγχορδία ονείρου οι τραγικές φωνές…
μέσα στην Μνήμη την συμπαντική σβήνουν…)

* * *

(Από το έργο του Θεόδωρου Γκλαβέρη,
«Οι Μνήμες των Συμπαντικών Αιώνων» - 2015)

* * *