(Οι Μνήμες… νιώθουν…
όλες οι εικόνες… οι συριγμοί και οι φωνές…
στην ύπαρξή τους να σβήνουν…

Φωνές αρχίζουν να ακούγονται…
μες απ’ τις Μνήμες…)

Άπειρες!...
Μνήμες άπειρες!...
Εμείς!...

Φωνές…
μες απ’ τα βάθη μας γεννήθηκαν…

Με αστραπές και εικόνες άυλες…
ταξίδεψαν στο Χάος…

Φωνές…
με συριγμούς απόκοσμους…
ακούστηκαν…
από Σειρήνες μιας Σελήνης…

Μνήμες…
όντων θνητών ενός Πλανήτη…
ξύπνησαν…

Μνήμες…
για ένα Ποτάμι της Ζωής…

Μια Θάλασσα της Θλίψης…

Πάνω από άλλες μνήμες…
αιωρούμενες…
ταξίδεψαν οι Σειρήνες…

Μια…
Έρημο της Μοναξιάς…

Ψηλά...
σε Αστραπές Ιδεών...

Δυνάμεων Οντοτήτων φοβερών της Εξουσίας…

Ύστερα…
μ’ ελεύθερες υπάρξεις… σ’ έναν Ναό μέσα ταξίδεψαν…

Στον Ναό της Ελευθερίας!...

Τώρα…
βαθειά στην ύπαρξή μας…
χάνονται…
όπως έχουν χαθεί… άπειρες άλλες μνήμες…

(Από τις Μνήμες… αρχίζουν να χάνονται… οι φωνές…

Μέσα σε απόλυτη… μνήμης σιωπή…
στους άχρονους… συμπαντικούς αιώνες… σβήνουν…)

* * *

(Από το έργο του Θεόδωρου Γκλαβέρη,
«Οι Μνήμες των Συμπαντικών Αιώνων» - 2015)

* * *