(Οι Μνήμες… «νοιώθουν…»
κάποια ψήγματα μνήμης να ξυπνούν…
από τους μουσικούς απόηχους της Μελωδίας των Δακρύων…

Σε έκσταση στοχαστική…
αρχίζουν να μονολογούν…
πέρα απ’ τα βάθη της προαιώνιας ύπαρξής τους…)

Άπειρες!...
Μνήμες άπειρες!...
Εμείς!...

Μια μελωδία…
στ’ ακραία όρια του Σύμπαντος…
ακούσαμε…

Μια…
Μελωδία των Δακρύων…

Σ’ έναν Πλανήτη…
μες απ’ τις μνήμες μας που είχε γεννηθεί…

Μνήμης Πλανήτη αμυδρό…
από αστραφτερές βροντές…
αόρατες εικόνες και φωνές…
μες στο συμπαντικό χάος…

Ένα ον η μελωδία του συνόδευε…
σε άλλων κόσμων το ταξίδι…
Lacrimosa…

Οι ήχοι της…
από ένα Requiem είχαν γεννηθεί…

Το όνομά της…
ο συνθέτης είχε εμπνευστεί…
από την «Τελευταία Ημέρα των Δακρύων…»

(Οι απόηχοι…
χωρίς ήχων φωνές…
στις Μνήμες βαθειά χάνονται…
με μια αίσθηση δακρύων…)

* * *

(Από το έργο του Θεόδωρου Γκλαβέρη,
«Οι Μνήμες των Συμπαντικών Αιώνων» - 2015)

* * *