(Τα βαρυτικά κύματα…
ενώ στο σκοτεινό Χάος σχηματίζονται…
φωνές ακούγονται από τις Μνήμες…)

Άπειρες!...
Μνήμες άπειρες!...
Εμείς!...

Βαρυτικά κύματα…
στην ύπαρξή μας… νιώθουμε βαθειά…
όλες τις μνήμες να ταράζουν…

Η αίσθηση αυτή «ζει» μέσα μας παντοτινά…

Μες από άλλους κύκλους Σύμπαντος…
που είχανε τελειώσει…

Μια Μελωδία Θανάτου…
στο απέραντο Σύμπαν θ’ ακουστεί…

Μια μελωδία…
της Ζωής και του Θανάτου…

(Μες απ’ τις Μνήμες οι φωνές…
«χάνονται…»
μες στα βαρυτικά κύματα της Σκοτεινής Ύλης…

Νέες φωνές… αρχίζουν να ακούγονται…

Φωνές απόκοσμες… απ’ τους συμπαντικούς αιώνες…)

Αιώνες!...
Του Σύμπαντος!...
Εμείς!...

Στην άυλη ύπαρξή μας νιώσαμε…
από αόρατα κύματα…
ταραχή μεγάλη…

Με μια μελωδία μέσα της…
σε σκοτεινούς κόσμους χάνεται…
του Σύμπαντος η Ύλη…

Σε σκοτεινές του Σύμπαντος…
απόκοσμες περιοχές…

Σε Μαύρες Τρύπες…

(Των συμπαντικών αιώνων οι φωνές…
μες στου Απείρου το σκοτάδι χάνονται…
Στο άπειρο του Απείρου…)

* * *

(Από το έργο του Θεόδωρου Γκλαβέρη,
«Οι Μνήμες των Συμπαντικών Αιώνων» - 2015)

* * *