Στην αυλή είχα αφήσει μια στρατιά μ’ όπλα οπλισμένη, για να μου ανθίζει
Αύγουστο η Μυρτιά η λαμπαδιασμένη κι ένα αμάξι μ’ ανοιχτά
τα δυο φτερά νύχτες να με σέρνει
στους βραχόκηπους, στων Άγιων τα νερά,
τις φωτιές να φέρνει.

Να με ενοχλείς στον ύπνο μου, δε σε μαλώνω· σαλαμάνδρες
στην αυλή μου βρήκα να οργώνω.

Στην αυλή είχα αφήσει μια στρατιά πράσινα ελάφια· γύρναγαν τα μάτια τους
προς τον νοτιά ίδια σαν χρυσάφια κι ένα αμάξι μ’ ανοιχτά τα δυο φτερά νύχτες
να με σέρνει στα παράλια των αστεριών,
χωρά, στου Ζυγού το χτένι.