Η σκιά που στέκεται δίπλα στη σκάλα
Φτιάχνει εικόνες στον άδειο μου τοίχο
Ίσως μου δείχνει πως λύνουν τον γρίφο
Μα δεν βρίσκω κουράγιο κι ελπίδα μια στάλα

Φτιάχνει στον τοίχο δυο ανθρωπάκια
Μου μοιάζει πως παίζουν κυνηγητό
Ακούω σειρήνες ακούω βουητό
Και βρέχει στον δρόμο ψιχάλες χαπάκια

Μες στο μυαλό μου στιγμές ειρωνείας
Ουρές ανθρώπων να στέκονται μόνοι
Ουρές αθώων μπροστά στην αγχόνη
Στην Λεωφόρο Δημοκρατίας

Άνθρωποι μόνοι που λιώνουν σαν χιόνι
Πέφτουν ψιχάλες ανθρώπινες στάλες

Άνθρωποι μόνοι που λιώνουν σαν χιόνι
Πέφτουν ψιχάλες ανθρώπινες στάλες

Στο τέλος σχεδιάζει μια μορφή ξαπλωμένη
Που ξάφνου σηκώνεται και στέκεται ορθή
Και μέσα απ’ τον φόβο ξυπνάει η οργή
Που άντεξε τόσο μια ζωή θυμωμένη

Άνθρωποι μόνοι που λιώνουν σαν χιόνι
Πέφτουν ψιχάλες ανθρώπινες στάλες

Άνθρωποι μόνοι που λιώνουν σαν χιόνι
Πέφτουν ψιχάλες ανθρώπινες στάλες