Αργά δειλά και συντηρητικά να μην μας καταλάβει κανείς ότι ζήσαμε και μεις

Νωρις πας στο σχολείο και βλέπεις το θρανίο σου πιασμένο απο άλλον,
Εσύ σκύβεις κεφάλι και λες "ας είναι πάλι, θα κάνω εγώ πίσω”.

Μετά κάτι Σπουδάζεις και μέσα σου το τάζεις πως κάτι θα πετύχεις,
Μα έξω όταν βγαίνεις στους άλλους δεν τη μπαίνεις σου παίρνουνε τη θέση!

Αργά δειλά και συντηρητικά να μην μας καταλάβει κανείς ότι ζήσαμε και μεις

Στον έρωτα ποντάρεις και τον κοντρόλαρεις για οικογένεια και παιδιά,
Μα, το ταίρι σου στην κάνει για τ´άλλο το κεφάλι που τα χει πιο χοντρά.

Χωμένος μεσ´τις έννοιες ψάχνεις για πατέντες να βγάλεις τα ψιλά,
κι οι μέρες σου να περνάνε δίχως να ρωτάνε τι να θέλει η καρδιά!

Αργά δειλά και συντηρητικά να μην μας καταλάβει κανείς ότι ζήσαμε και μεις

Περαστικός περαστικά πάντα πισω στην ουρά, εκεί θυμάμαι να στέκεσαι απο παλιά,
δειλά δειλά και τα βήματα αργά, τα όνειρα στην ντουλάπα με άρωμα Καμφορά.
Σχολείο τελευταίο θρανίο πτυχίο για τ´αρχείο,
δουλειά και καφενείο ΠΡΟΠΟ και άσο δύο, xαμένο το δελτίο, Χ στο 92..
Μια γυναίκα ένα παιδί και ένα σπίτι, ναι, μακαρόνια Πέμπτη Τρίτη,
η ζωή της άλλης με απλήρωτο το νοίκι, να είναι καλά και οι σειρές του Αρβανίτη.
Αυτό σε κάνει να αισθάνεσαι εντάξει, οτι τα έβαζες πάντα όλα σε τάξη,
μα τίποτα ποτέ καλά δεν έκανες στην πράξη και αφήνεις τη ζωή γρήγορα να σε ξεπετάξει.

Αργά δειλά και συντηρητικά να μην μας καταλάβει κανείς ότι ζήσαμε και μεις

Έχεις πλέον γκριζάρει και τ'όνειρο σου ψάχνεις στα μπαρ και στα ποτά,
με έλπιδα μέσ’ στις σκέψεις πως ίσως και να φέξεις στον κόσμο μια φορά.

Μα ότι κι'αν συμβαίνει ο χρόνος δε σε παίρνει το έχασες το τρένο,
δεν φταις ομώς εσύ φταίει η ζωή που ειναι βιαστική!

Αργά δειλά και συντηρητικά να μην μας καταλάβει κανείς ότι ζήσαμε και μεις