Σ αυτό το φτω , σ'αυτό το φτωχοκάλυβο
με άφησες μια μέρα
γιατί καλά , γιατί καλά το ήξερες
πως θα γινώ μητέρα.

Τώρα είμαι μια μητέρα
με παιδί χωρίς πατέρα.

Μαζί πως , μαζί πως θα πεθάνουμε
μου είχες πει θυμάσε
μα όμως ξε , μα όμως ξεμυαλίστηκες
ποιος ξέρει που κοιμάσε.

Τώρα ποια δε με θυμάσαι
σ’ άλλη αγκαλιά κοιμάσαι.

Σ αυτό το φτω , σ'αυτό το φτωχοκάλυβο
που τόχεις ξεχασμένο
κάθε στιγμή , κάθε στιγμή κάθε λεπτό
εσένα θα προσμένω.

Σε προσμένει κάθε μέρα
του παιδιού σου η μητέρα.