Μια μικρή μαυροφορούσα όμορφη μαυρομαλλούσα
στο λιγνό της το κορμάκι ένα μαύρο σεντονάκι
στον σταυρό της πάνω κλαίει και μοιρολογάει και λέει.

Με προδώσαν τα παιδιά μου τα όσια και τα ιερά μου
με προδώσαν κι οι μεγάλοι πάλι με προδώσαν πάλι
οι μεγάλοι αυτά τα κτήνη όπως τότε εκεί στη Σμύρνη
που δεν μ’ έβαζαν στα πλοία να πνίγω στην παραλία.

Αχ και να `χα μιαν ασπίδα τους τριακόσιους του Λεωνίδα
το Μολών Λαβέ να πούμε στα λαβείν τους και στα δούνε
όπως έγραψε το όχι και του Έλληνα η κάθε λόγχη.

Μα τριακόσιους βρίσκω άλλους αγκαζέ με τους μεγάλους
κι αντί το Μολών Λαβέ τους με πουλάνε με τα ναι τους
μα τριακόσιοι τιμωρία θα σας γράψει η ιστορία
θα σας ρίχνει στον Καιάδα όσο υπάρχει η Ελλάδα.