Βράδιασε στη βεράντα μου κι εγώ ποτίζω γλάστρες
τα καθαρά τα ρούχα μου φοράνε οι κρεμάστρες.
Δε θέλω πουθενά, δεν νιώθω πουθενά,
δεν έχω πουθενά να πάω
θα πέσω πάλι απ’ τις εννιά.

Όταν πέφτει το σκοτάδι με τυλίγουν οι φωτιές
και αναρωτιέμαι, εμένα ποιος με αγαπάει.
Ποιος με αγαπάει,
ποιος για μένα καίγεται.
Κι είναι νύχτες που ξυπνάω,
μ’ έναν εφιάλτη να με βασανίζει.
Εμένα ποιος με αγαπάει, ποιος με αγαπάει,
ποιος με θέλει αληθινά.

Γιατί δεν είσαι εδώ.

Κοιτάζω απ’ τη βεράντα μου στο δρόμο τους διαβάτες
στον ουρανό το τίποτα, στα πόδια μου δυο γάτες.
Δε θέλω πουθενά, δεν νιώθω πουθενά,
δεν έχω πουθενά να πάω
θα πέσω πάλι απ’ τις εννιά.

Όταν πέφτει το σκοτάδι με τυλίγουν οι φωτιές
και αναρωτιέμαι, εμένα ποιος με αγαπάει.
Ποιος με αγαπάει,
ποιος για μένα καίγεται.
Κι είναι νύχτες που ξυπνάω,
μ’ έναν εφιάλτη να με βασανίζει.
Εμένα ποιος με αγαπάει, ποιος με αγαπάει,
ποιος με θέλει αληθινά.

Γιατί δεν είσαι εδώ.