Νύχτες μακριές πέρα απ’ το άρωμα του πόθου
το νιώθω σαν χτες.
Νύχτα θολή, δυο λευκά περιστέρια,
μια πελώρια σιωπή.
Μαύρος καπνός, ένας δρόμος για εμάς
ένας μουντός ουρανός.
Πιο δυνατό από το πάθος του ανέμου,
απ’ την οργή των θεών.

Ζαλίζει όταν θα σβήσουν τα φώτα,
το άρωμα της το σκοτάδι τρυπά.
Λόγια πολλά σαν μια αντανάκλαση
που σβήνει όπως το φως κι η σκιά.

Νύχτες τρελές εκεί στα Κάστρα
που γυρνούσαμε μαζί μέχρι χτες.
Θέλω να πω στην ψυχή μου πως υπάρχω
είμαι εδώ, είμαι εδώ.