Της μοναξιάς το μαύρο χιόνι
παγώνει τώρα την ψυχή.
Δε θα φανεί το χελιδόνι,
ανοιξη δεν ακολουθεί.

Το σπίτι άδειο επαρχία
θυμίζει άδειο οπου κοιτώ
κι εγώ σε νέα αφετηρία
δεν ξερω αν θελω να σταθώ.

Καπνός σκεπάζει το ταβάνι,
καπνός αδιέξοδος πυκνός.
Καπνός να γίνουν όλα στάχτη,
μα να σωθείς εκ θαύματος.

Λέω μπορώ να σε ξεχάσω,
εγωισμέ μου είσαι εδώ.
Μα πώς μπορώ να σ’ ανταλλάξω
μ’ ένα συναίσθημα φθηνό.

Καπνός σκεπάζει το ταβάνι,
καπνός αδιέξοδος πυκνός.
Καπνός να γίνουν όλα στάχτη,
μα να σωθείς εκ θαύματος.