Σε κάποιο σπίτι κτισμένο με δάκρυ
που κάποιο κουδούνι χτυπάει συνεχώς.
Διαβάζει πάντα ο κάθε διαβάτης
συχνά τ’ όνομα της στο αδύνατο φως.

Και κάθε φορά
τη πόρτα που ανοίγει
κι ένα χαστούκι αμαρτωλό
η μοίρα της δίνει.

Σαν παπαρούνα που έχει ανθίσει
προτού ο χειμώνας ακόμα να βγει.
Έχει τον φόβο να μην αντικρίσει
εκείνον που έχει ευθύνη γι’ αυτή.

Και κάθε φορά
τη πόρτα που ανοίγει
κι ένα χαστούκι αμαρτωλό
η μοίρα της δίνει.