Σε λόγια πάλι θα χαθώ φτιασιδωμένα
Σαν από κείνα που πουλώ στην αγορά
Λόγια που ξέρω πως δεν νοιάζουνε κανένα
Και `γω τα γράφω να περάσει η βραδιά

Κάτι τραγούδια για παράξενες αγάπες
Που επιζούν μόνο στα βάθη του μυαλού
Για όλες εκείνες τις μικρές μου αυταπάτες
Που κάθε νύχτα μου στοιχειώνουνε το νου

Τι με κοιτάς;
Τι με ρωτάς;
Ποιες αλήθειες να μάθεις ζητάς;
Τι με κοιτάς;
Τι με ρωτάς;
Παραμύθια πουλώ της οκάς

Μα τώρα άκου της σιωπής τη μελωδία
Ξέρω θα φύγεις πριν χαράξει η αυγή
Τα λόγια τώρα πια δεν έχουν σημασία
Όσα κι αν πω θα τα ξεχάσεις το πρωί

Μια μελωδία που την σκάρωσα για σένα
Που `χεις προλάβει τρεις φορές να μ’ αρνηθείς
Κι ένας αγέρας που φυσάει λυπημένα
Μου ψιθυρίζει πως κι απόψε δε θα ρθεις