(Μέσα στο Χάος του Σύμπαντος…
σε κάποιον Γαλαξία ελικοειδή…
στην ύπαρξή του νιώθει ένας Πλανήτης…
ζωή με διάφορες μορφές να έχει γεννηθεί…

Βαθειά απ’ τα έγκατα της ύπαρξής του…
φωνή με απόηχους αμέτρητων φωνών…
φθάνει στην επιφάνειά του…)

Πλανήτης!...
Με όντα ζωντανά…
Εγώ!...

Σε απέραντο χάος σκοτεινό…
νοιώθω να στροβιλίζομαι…
μαζί με αμέτρητους Πλανήτες…

Μες στον στροβιλισμό αυτόν…
με άλλα ουράνια σώματα…
νοιώθω να ταξιδεύουμε…
χωρίς να ξέρουμε πού πάμε…

(Η συνταρακτική φωνή…
ταράζει όλα τα όντα που ζουν επάνω στον Πλανήτη…

Τα ευφυή όντα…
συγκλονίζονται…
από την απόκοσμη φωνή του…

Σαν μια φωνή…
στο άπειρο ξεχύνονται…
μες από τις αφυπνισμένες συνειδήσεις τους…
οι φωνές τους…)

Όντα!...
Που πήραμε πλανητική μορφή!...
Εμείς!...
Από έναν ζωντανό Πλανήτη!...

Μες στις φωνές μας…
αόρατα…
η φωνή του ζει!...

Της ύπαρξής του… ύπαρξη είμαστε!...

Απ’ την ουσία της ύπαρξής του…
έχουμε γεννηθεί!...

Η ουσία μας…
της ύπαρξής του…
ουσία δική του είναι!...

(Οι φωνές των όντων…
φθάνουν στην ύπαρξη βαθειά…
όλου του υδρόβιου…
του φυτικού… του ζωικού… και αέριου κόσμου…

Σαν συγχορδία πλανητική…
με ηχητικές εκφάνσεις άπειρες…
μες από το υγρό… χωμάτινο… αέριο στοιχείο…
οι μουσικές φωνές τους ταξιδεύουν…)

Υπάρξεις!...
Μες στα νερά εμείς…
του αγαπημένου μας Πλανήτη ζούμε…

Φυτά αιώνια!...
Εμείς!...

Την χωματένια αίσθηση…
μιας ύπαρξης…
βαθειά μέσα μας νιώθουμε…

Ύπαρξης…
που μας δίνει ζωή… μες από την ζωή της…

Όντα αμέτρητα…
Εμείς!...

‘Πάνω το χώμα του…
με ελευθερίας αίσθηση…
γυρνάμε…

Όντα αέριου κόσμου…
Εμείς!...

Ψηλά…
από τ’ άλλα όντα ταξιδεύουμε…

Απ’ τον Πλανήτη…
δεν μπορούμε να ξεφύγουμε…

Μια δύναμη αόρατη… κοντά του μας τραβά…

Ν’ αντισταθούμε δεν μπορούμε…
στην δύναμη αυτή!...

Της ύπαρξής του ύπαρξη…
εμείς…
με κουρασμένα τα φτερά…
πάντα…
επιστρέφουμε στην επιφάνειά του…

(Φωνή ηλιακή ακούγεται…
με αστραφτερές ακτίνες ταξιδεύοντας…
στο σκοτεινό το Χάος…)

Ηλιακή Ενέργεια…
Εγώ!...

Φωνές…
από έναν Πλανήτη άκουσα…
που η ηλιακή ενέργειά μου τον φωτίζει…

Φωνές…
από φυτά και όντα…
που η ζωτική ενέργειά μου…
στην ύπαρξή τους ζωή δίνει!...

Τα όντα στον Πλανήτη αυτόν…
όντα είναι ειρηνικά…
όντα γαλήνης…

Όχι…
όπως σ’ άλλους Πλανήτες…
όντα απαίσια… φριχτά… πολεμικά…
«θυμάμαι…»
μες από μακρινές μνήμες…

Μνήμες…
στου άχρονου Χρόνου…
το ταξίδι…
μέσα του χαμένες…

Σαν εφιάλτες…
μέσα μου ξυπνούν…
φρίκης πολέμου εικόνες…

Όταν ηλιακή ενέργεια εγώ…
στα όντα εκείνα τα πολεμικά έδινα ζωή…
μες από άλλους Ήλιους…

* * *

(Από το έργο του Θεόδωρου Γκλαβέρη,
«Οι Πλανήτες της Ειρήνης» - 2015)