(Την ίδια άχρονη διαστημική στιγμή…
άλλη πυρηνική σιωπή… ζει σε όντων Άτομα…
σε κάποιον μακρινό…
από τον Κεντρικό Ήλιο του Σύμπαντος… Πλανήτη…

Μες από των Ατόμων την σιωπή…
αρχίζουν να ακούγονται αμέτρητες φωνές…
στων όντων τις υπάρξεις…)

Αμέτρητα Άτομα!...
Εμείς!...

Μες σε υπάρξεις…
όντων ειρηνικών ζούμε…

Τα όντα αυτά…
ζουν σ’ έναν κόσμο αρμονίας…
ηρεμίας και γαλήνης…

(Τα όντα…
«ακούν» με μια παράξενη αίσθηση…
τις φωνές των Ατόμων…

Βαθειά στην ύπαρξή τους…
αρχίζουν να ακούγονται…
αιθέριες… εσωτερικές φωνές…)

Φωνές!...
Μέσα μας ακούστηκαν…

Φωνές!...
Αμέτρητων Ατόμων…

Την ύπαρξή μας!...

Την ειρηνική υμνούν!...

Σε κόσμο…
ηρεμίας και γαλήνης ζουν…

Σε κόσμο…
Απόλυτης Ευτυχίας!...

(Οι αιθέριες… εσωτερικές φωνές…
φθάνουν στα Άτομα της αστραφτερής φωτιάς…
που τα όντα φωτίζει…

Αρχίζουν να γεννιούνται…
άπειρες πυρηνικές φωνές…
Μες από τους πυρήνες των Ατόμων…)

Αμέτρητες…
πυρηνικές φωνές…
Εμείς!...

Πυρηνικές φωνές…
Ατόμων!...

Φωνές ακούσαμε!...
Πυρηνικές φωνές άλλων Ατόμων…

Ύστερα…
όντων φωνές αιθέριες!...

Όντα…
που ζουν αρμονικά…
μες στο όνειρο της ζωής…
και στην ομορφιά της Φύσης!...

Οι αστραφτερές ακτίνες μας…
ενέργεια δίνοντας ζωής…
στα όντα τα ειρηνικά…
απέραντη ευτυχία νιώθουν…

Όχι…
όπως κάποτε…

Μες από άλλη αστραφτερή φωτιά…
όταν είχαν γεννηθεί…
σε άλλους χρόνους άχρονους…
στο άπειρο του Απείρου…

απέραντη δυστυχία νιώθανε…
όταν πολεμικά όντα φωτίζανε…
σε σκοτεινούς… φριχτούς…
απαίσιους κόσμους…

* * *

(Από το έργο του Θεόδωρου Γκλαβέρη,
«Οι Πλανήτες της Ειρήνης» - 2015)