(Φωνή…
απόκοσμη…
από τα βάθη του ουρανού…
αρχίζει να ακούγεται…
Φωνή…
που φθάνει στην ύπαρξη βαθειά…
όλων των όντων…
Φωνή…
από ένα παρελθόν…
χαμένο στο βάθος του άχρονου Χρόνου…)

Φωνές!...
Από άλλον κόσμο… νιώθω ν’ άκουσα!...

Φωνές…
από το παρελθόν…
σε έναν κόσμο που είχα κάποτε βρεθεί…

Σε έναν χωματένιο κόσμο!...

(Τα όντα…
ακούνε τη φωνή…
να διασχίζει τις υπάρξεις τους…
μέσα σε έκσταση μεγάλη…)

Κόσμο…
σ’ έναν σταυρό επάνω που είχα βρεθεί…
μες από μνήμες μακρινές…
για τις ιδέες μου… πολύ αμυδρά θυμάμαι…

(Τα όντα…
νοιώθουν ν’ αλλάζει η όψη τους…
ενώ την άγνωστη φωνή ακούνε…

Μετά μικρή σιωπή…
η φωνή από τα βάθη του απέραντου ουρανού…
πολύ αργά συνεχίζει…)

Τα όντα…
του κόσμου εκείνου…
πρωτόγονα… άγρια… βάρβαρα…

Τους φιλοσοφικούς μου στοχασμούς…
για την ζωή… τον θάνατο…
μες από την ζωώδη φύση τους…
βαθειά περιφρονούσαν…

(Μια αίσθηση…
μετέωρη…
κυριαρχεί σε όλα τα όντα…

Η φωνή…
μετά μικρή σιωπή… συνεχίζει…)

Την τελευταία μου πνοή…
σ’ έναν σταυρό επάνω άφησα…
και χάθηκα σε ονείρων κόσμους…

Χωρίς να φανταστώ ποτέ…
πως γιος μοναδικός κάποιου Θεού φανταστικού…
θα πίστευαν πως εγώ είμαι…

Φανταστικού Θεού…
μες από τη φαντασία που είχε γεννηθεί…
των χωματένιων όντων…

(Τα όντα…
συνεχίζουν ν’ ακούνε τη φωνή…
ενώ κοιτάζονται με έκπληξη μεγάλη…)

Μες στους αιώνες που ακολούθησαν…
για την πίστη αυτή…
όντα πολλά εφήμερα… χάθηκαν στο όνομά μου…

Θλίψη νιώθω απέραντη… για τις ζωές που χάθηκαν…

«Να μην χαθούν άλλες ζωές!...»

Ακούω να λένε αιώνια οι φωνές τους…

(Η τραγική φωνή…
με αμυδρούς αιθέριους κραδασμούς…
στα σκοτεινά βάθη του ουρανού αρχίζει να χάνεται…
με μια αίσθηση βαθειάς…
απέραντης θλίψης…)

* * *

(Από το έργο του Θεόδωρου Γκλαβέρη,
«Ο Ναός της Ελευθερίας» - 2016)