(Νέα φωνή…
αρχίζει να ακούγεται… από ψηλά…
Φωνή… με μια χροιά ερημική…
Φωνή… ερημικών ερήμων…
Φωνή… από μια ύπαρξη…
που είχε χαθεί… στα βάθη των αιώνων…)

Ύπαρξη!...
Ερημική εγώ!...

Μες από μνήμες μακρινές…
σε κάποιον κόσμο ατέλειωτων ερήμων…
νοιώθω πως είχα υπάρξει!...

Βαθειά από την αιώνια ύπαρξή μου…
εικόνες μέσα μου αμυδρές…
αρχίζουν να ξυπνάνε…

Στον ουρανό ψηλά είχα ταξιδέψει…
μες από κάποια οράματα…
θυμάμαι…

(Τα όντα…
ακούνε τη φωνή…
ενώ έχουν «χαθεί» στον σκοτεινό ουρανό…
ψάχνοντας με τη φαντασία τους να «δουν…»
από πού έρχεται η φωνή…
σε έκσταση μεγάλη…

Από τ’ απέραντα σκοτάδια τ’ ουρανού…
της ερημικής ύπαρξης η φωνή…
μες από αιώνων μνήμες συνεχίζει…)

Μια πίστη…
μέσα μου είχε γεννηθεί…

Για κάποιον Θεό…

Που τ’ όνομά του…
μέσα σε μνήμες μέσα μου χαμένες…
δε θυμάμαι…

(Νέα σιωπή… απλώνεται…
μέσα και έξω από τον Ναό…
στην κορυφή του κόσμου…

Η απόκοσμη φωνή…
με μια χροιά αίσθησης…
μνήμης αφύπνιση…
πολύ αργά συνεχίζει…)

Σ’ ερημικά τοπία είχα γεννηθεί…

Για κάποια πίστη…
η αιώνια ύπαρξή μου…
με άλλους μαζί πολέμησε μες στις ερήμους…

Μες απ’ τα ξίφη χάθηκαν πολλές ζωές…

Για να πιστέψουν οι άνθρωποι…
σε αυτό που εγώ είχα πιστέψει…

Η πίστη αυτή…
μετά την νίκη μου…
απλώθηκε σε όλες τις ερήμους…

Μες στους αιώνες…
από το μέλλον που έφθασαν…
ζωές χάθηκαν πολλές και χάνονται χιλιάδες…

(Τα όντα…
μέσα και έξω από τον Ναό…
ακούνε με δέος τη φωνή…
κάτω από το αμυδρό φως της Σελήνης…

Μια αίσθηση θανάτου…
στα όντα ανάμεσα έχει απλωθεί…
Θανάτου αίσθηση…
ενώ η φωνή από ψηλά… συνεχίζει…)

Τα όντα…
που ζουν στον κόσμο εκείνον που εγώ έχω χαθεί…
να δουν βαθειά στην ύπαρξή τους…
του Σύμπαντος την Αλήθεια τη μεγάλη…

Ποτέ!...
Κανένας πόλεμος!...
Ούτε ιερός!... Ούτε υλικός!...

Ανάμεσα στα όντα τα θνητά…
κανένας πόλεμος να μην υπάρξει!...

Όλο το Σύμπαν…
είναι…
μια και μοναδική ζωή!...

Ποτέ…
κανένα ον να μη σκοτώσει άλλο ον…

Νομίζοντας…
ότι σκοτώνει άλλο ον…
δεν ξέρει ότι σκοτώνει τον εαυτό του…

Το ιερό φαινόμενο της ζωής…
ποτέ… κανείς…
ούτε για ιερό ούτε για υλικό σκοπό…
μην το εξαφανίσει…

(Τα όντα…
έχουνε «χαθεί…»
μες στην απόκοσμη φωνή…

Η φωνή…
μετά από μικρή σιωπή… συνεχίζει…)

Τώρα…
μια αίσθηση παράξενη…
την ύπαρξή μου νιώθω να διασχίζει…

Η ενέργειά μου…
χάνεται…

Μες στο απέραντο κενό…
σβήνει…

(Απόλυτη σιωπή…
από τον σκοτεινό ουρανό… αρχίζει…

Η σιωπή…
απλώνεται… σε όλο το βουνό…
κάτω απ’ το αμυδρό φως της Σελήνης…)

* * *

(Από το έργο του Θεόδωρου Γκλαβέρη,
«Ο Ναός της Ελευθερίας» - 2016)