(Η σιωπή των φωνών…
στο αχανές κενό…
για μερικές…
συμπαντικές στιγμές…
συνεχίζει να υπάρχει…

Μέσα στις σιωπηλές στιγμές…
από φωνές…
αρχίζει η σιωπή…
ανεπαίσθητα να νιώθει…
φωνές τηλεπαθητικές…
της Σκοτεινής Ενέργειας και Ύλης…)

Μες στην Ουσία μας…
την Σκοτεινή…

Σκοτεινή Ενέργεια…
εμείς…
Διώχνουμε… μακριά…

Την Ορατή Ύλη…

Μες στην Ουσία μας…
την Σκοτεινή…

Σκοτεινής Ύλης…
σωματίδια… εμείς…
Στηρίζουμε…

Την Ορατή Ύλη…

(Η Σκοτεινή Ύλη και Ενέργεια…
το Διαστημικό Κενό…
νοιώθουν…
την συγκλονιστική έκρηξη…
ενός Υπερκαινοφανούς Αστέρα…

Φωνή ακούγεται…
σκοτεινή…
της Σκοτεινής Ύλης…)

Εκρηκτική… Λάμψη…

Φώτισε…
το σκοτεινό κενό…

Όχι… όμως… εμένα…

Ύλη…
πιο σκοτεινή…
Εγώ…
Από τα πιο πυκνά σκοτάδια…

(Άλλη φωνή ακούγεται…
πιο σκοτεινή…
της Σκοτεινής Ενέργειας…)

Με κραδασμούς…
μια Λάμψη… ένοιωσα…

Βαθειά…
στην Ύπαρξή μου…

Αιθέρια…
Σκοτεινή Ενέργεια…
Εγώ…

Που δε φωτίστηκε…
Ποτέ…

Από
εκρηκτικές… εκλάμψεις…

* * *

(Από το έργο του Θεόδωρου Γκλαβέρη,
«Σκοτεινή Ύλη – Σκοτεινή Ενέργεια» - 2012)