Πέρασαν χρόνια ανοιχτές πληγές
σαν να `ναι χθες
άδικοι κόποι, άδειες προσευχές.
Χάθηκαν τόσα σπίτια κι εκκλησιές
πόνοι, φωνές,
σ’ ανιστορούνε τέσσερις γενιές.

Μια ελπίδα όμως ζει κλειδωμένη στην ψυχή
που ανασαίνει σαν μικρό παιδί.
Να γυρίσεις καρτερώ Μαύρης Θάλασσας νερό
για λίγο να σ’ αγγίξω κι ας χαθώ.

Οι αναμνήσεις δάκρυα που κυλούν
γι αυτούς που ζουν
και σε θυμούνται πριν ξεριζωθούν.
Ένα γιατί θα μείνει να ρωτά
για όλα αυτά
που μια πατρίδα `ρίξαν στη φωτιά.

Μια ελπίδα όμως ζει κλειδωμένη στην ψυχή
που ανασαίνει σαν μικρό παιδί.
Να γυρίσεις καρτερώ Μαύρης Θάλασσας νερό
για λίγο να σ’ αγγίξω κι ας χαθώ.