Ποια μοίρα με προτίμησε εκεί πάνω στη γέννα
και μου `μπηξε τα νύχια της βαθιά μες στον αυχένα.

Και ήμουν άρρωστος βαριά σε όλο το ταξίδι
γιατί είχα το φαρμάκι της στο αίμα μου βαρίδι.

Ποια μοίρα με παρέλαβε απ’ της ζωής τα χέρια
και φύτεψε τους νόμους της στης μνήμης τα παρτέρια.

Και φύτρωσαν στα μάτια μου του κόσμου τα γραμμένα
και τρύγησα τα βάσανα σα δάκρυα ένα ένα.

Ποια μοίρα με ξεχώρισε να ζω μες στα χαμένα
και πέταξε τα σκάρτα της στου νου μου τον πυθμένα.

Και έψαχνα χρόνια τη χαρά μες στης ζωής τη φύρα
και της αγάπης τους ανθούς σε σκοτεινό κρατήρα.