Αν ήμασταν φούστες
δε θα `μασταν φούσκες
δε θα `βλεπε μέσα κανείς.

Αν ήμασταν κρούστες
δε θα `μασταν φούσκες
να σκάμε καρφίτσα πριν πεις.

Φούσκες, φούσκες στον αέρα
κάνουνε τη νύχτα μέρα.
Ανεβαίνουνε ψηλά
σκάνε σαν βεγγαλικά.

Αν ήμασταν λάθη
κανείς δε θα μάθει
αφού ζούμε μία στιγμή.

Κι αν πρώτα δεν πάθει
κανείς δε θα μάθει
μια φούσκα αν ειν’ η ζωή.

Φούσκες, φούσκες ανεμίζουν
τον ορίζοντα γεμίζουν.
Απ’ τον ήλιο κλέβουν
φως και γυαλίζουν σαν χρυσός