Έκλεισα τις κλειδαριές
που’ χα αφήσει στο κορμί και στην ψυχή μου
Κι είπα εκατό φορές
πως κανένας δε θα μπει μες στη ζωή μου

Αν εσύ δεν έρθεις, μη φανεί κανείς
Κι έτσι είχα φωνάξει, πριν να μ’ αρνηθείς
Και σ’ ελευθερώνω και κλειδώνομαι
Ή έτσι θα ζήσω ή σκοτώνομαι.

Έκλεισα τις κλειδαριές
και κανένας άλλος μέσα μου δε θα `ρθει
Θα μετράω τις πληγές
έτσι πια εξαργυρώνονται τα λάθη

Κι είν’ η θύμησή σου, το κρεβάτι μου
Είσαι τ’ όνειρό μου κι η απάτη μου
Και σ’ ελευθερώνω και κλειδώνομαι
Ή έτσι θα ζήσω ή σκοτώνομαι.

Κι εσύ που ρίχνεις τις ζαριές
και σπας τις κλειδαριές,
τι ξέρεις από φόβο;

Δειλά και ύπουλα γλιστράς,
καθρέφτες δεν κοιτάς
Εσύ δεν ξέρεις ν’ αγαπάς!

Έκλεισα τις κλειδαριές
Πιο κοντά μου θα σε φέρνει η απουσία.
Της ελπίδας οι φωνές
δίνουνε και στη σιωπή σου άλλη αξία.

Ό,τι μεγαλώνει μέσα μου είσαι εσύ
Δεν κοιτάω, σε βλέπω, σε ρωτάω γιατί
Και σ’ ελευθερώνω και κλειδώνομαι
Ή έτσι θα ζήσω ή σκοτώνομαι.