Ναι, το τέλος άρχισε
μια ακόμα αυλαία κλείνει
και καιγόμαστε μαζί
στην άκρη του κόσμου
τα δάκρυά σου δώσ’ μου
και όπου μας βγάλει

Το δρόμο μας το χτίζουμε καθώς προχωράμε
κι ούτε ώρα για μετάνοιες, σε κανέναν δε χρωστάμε
όσες ράγες λαμπερές αστραφτερές συναντάμε
τις ξηλώνουμε και πάμε
παραμονεύουνε θηλιές στις πιο απίθανες μεριές
ποτέ σου δεν το είχες φανταστεί
δεν το περίμενες ποτέ
για μας κανένας δε θα νοιαστεί

Τι να κάνουμε
σιγά που θα πεθάνουμε
για να γίνουμε αρεστοί
τι κι αν είμαστε
των γονιών μας η ντροπή
καμιά ενοχή

Από το χώμα που πατάτε ακούω στο βάθος θαμμένα
να στενάζουν με λυγμούς χιλιάδες όνειρα χαμένα
στα μέρη που γυρνάτε οι τοίχοι στάζουν ανία
σαν γέρων καφενεία
τριαντατόσα χρόνια πάνε που με κόκκινο περνάμε
και το μπαμ ακόμα να ακουστεί
φοβάμαι μόνο να πιστέψω πως αυτό δεν πρόκειται να συμβεί

τρέμω τη μέρα που η αναμονή
δε θα `ναι αρκετή να με σηκώνει το πρωί