Μ’ έφεραν τα βήματα μου
κι όχι από μόνα τους
στην παλιά την γειτονιά μου
για να βρουν το χώμα τους.

Για να βρουν τα όνειρα μου
τους χαμένους ήλιους μου
την αγάπη μου την πρώτη
τους παλιούς τους φίλους μου.

Κράτα μου καημέ το χέρι
βρήκα δίκοπο μαχαίρι, βρήκα ερημιά.
Σώμα σπρώξε το παιχνίδι
σαπισμένο μου σανίδι δε σ’ αντέχω πια.

Ουρανέ τα βήματα μου
λύγισαν και σκάλωσαν
κει που ήταν τα σκαλιά μου
που πρωτοσκαρφάλωσα.

Ζήση Αγραφιώτη τρία
της αυγής το λίκνο μου
λίγο πριν την προδοσία
στο μεγάλο δείπνο μου.

Κράτα μου καημέ το χέρι
βρήκα δίκοπο μαχαίρι, βρήκα ερημιά.
Σώμα σπρώξε το παιχνίδι
σαπισμένο μου σανίδι δε σ’ αντέχω πια.