Η μοναξιά και το πιοτό μ’ έχουν τρελάνει
για κοίτα φίλε μου ο άνθρωπος που πάει.
Δεν είσαι εδώ κι όμως ακούω τη φωνή σου
μα δε μου λέει σ’ αγαπώ η απάντηση σου.

Μόνη μου τα λέω, μόνη μου τ’ ακούω
και στη λογική μου πια δεν υπακούω.
Μόνη μου τ’ ακούω, μόνη μου τα λέω
μες στις παραισθήσεις ζω και αναπνέω.

Η ερημιά γίνεται αγκάθι και ματώνει
κι η αδιαφορία σου τον έρωτα σκοτώνει
μα έχεις φύγει κι είσαι αλλού κι εγώ πονάω
και κάθε νύχτα με τον πόνο πολεμάω.

Μόνη μου τα λέω, μόνη μου τ’ ακούω
και στη λογική μου πια δεν υπακούω.
Μόνη μου τ’ ακούω, μόνη μου τα λέω
μες στις παραισθήσεις ζω και αναπνέω.