Και πια η γνώμη σου για συμπληγάδες
Φαμίλια της πατρίδας μας παλιά
Που μας τραβάει απ τους χαλκάδες
Στης εθνικής οδού τη μοναξιά
Μα αυτή είναι μια και εμείς χιλιάδες
Και δε μας σκέφτηκε ούτε μια φορά
Κι ας κλάψανε τόσες μανάδες
Για τ αύριο που μας χαιρετά.

Και τι γνωρίζεις για την αυταπάτη
Του φόβου διεστραμμένη λογική
Που καβαλάει στου ονείρου μου τη πλάτη
Γιατί δεν ξέρει να ονειρευτεί
Μ αυτή είναι μια και εμείς χιλιάδες
Και δε θα μπούμε πάλι στη σειρά
Που σπιτικές κερνάει λεμονάδες
Και νηστικά αφήνει τα παιδιά.

Και μήπως είδες κάπου τη πατρίδα
Πλανόδιοι την είδαν στο σταθμό
Να ψάχνει μες την καταιγίδα
Για τα όνομά της το μικρό.