Μες στης βροχής τα νήματα
με μεθυσμένα βήματα
ένα βασάνι πάει.
Τραβά το πέτρινο στρατί
μ’ ένα γαρούφαλλο στ’ αυτί
και πικροτραγουδάει.

Λέει τέσσερις κι δέκα
του κάστρου το ρολόι
η ζωή και η γυναίκα
σαράκι που μας τρώει.

Μες στης βροχής τα νήματα
σαν αφρισμένα κύματα
το δέρνουν οι αγέρες.
Φτωχό βασάνι κι έρημο
απόκληρο παντέρημο
τις άγιες τούτες μέρες.

Λέει τέσσερις κι δέκα
του κάστρου το ρολόι
η ζωή και η γυναίκα
σαράκι που μας τρώει.