Πάψε να λες πως με θυμάσαι και πονάς
πάψε να κάνεις τη βαριά αδικημένη
γιατί στα στέκια που τις νύχτες τριγυρνάς
μπαίνουν οι άτακτοι και όχι οι πονεμένοι.

Γυναίκα είσαι και τι θέλεις να σου πω
άσε την άδικη καρδιά μου να ξεχάσει
πέτα του πόνου το ποτήρι που κρατάς
γιατί το ξέρεις πως εγώ το `χω αδειάσει.

Πάψε να λες πως μ’ αγαπούσες και πονάς
είμαι ο άδικος κι εσύ η αδικημένη
μα για φινάλε στο μεγάλο δράμα αυτό
κλαίει ο άπιστος, γλεντάει η προδομένη.