Οι ψιχάλες που πέφτουν σε καίνε
μες στις στάχτες σου σπίθα καμιά
σ’ αγαπάω όλα γύρω δε λένε
κι η συγγνώμη σου είναι σκιά.

Τώρα μιλάει η σιωπή και παίρνει χρώμα
έχει ψυχή, έχει καρδία κι άυλο σώμα.
Τώρα μιλάει η σιωπή γίνεται κράμα
σμίγει το γέλιο, το ατσάλι και το δράμα.
Τώρα μιλάει η σιωπή και σε ορίζει
ξύνει πληγές, βουρκώνει μάτια και σε βρίζει
και σε ρωτάει η σιωπή με ποιονε είσαι
κι εσύ την ίδια σου την ύπαρξη αρνείσαι
τώρα μιλάει η σιωπή.

Μες στα μάτια σου βλέπω τη νύχτα
που το μαύρο της χρώμα ποθώ
τα ατσάλινα τείχη σου ριχ’ τα
να βρεθούμε στο ίδιο σταθμό.

Τώρα μιλάει η σιωπή και παίρνει χρώμα
έχει ψυχή, έχει καρδία κι άυλο σώμα.
Τώρα μιλάει η σιωπή γίνεται κράμα
σμίγει το γέλιο, το ατσάλι και το δράμα.
Τώρα μιλάει η σιωπή και σε ορίζει
ξύνει πληγές, βουρκώνει μάτια και σε βρίζει
και σε ρωτάει η σιωπή με ποιονε είσαι
κι εσύ την ίδια σου την ύπαρξη αρνείσαι
τώρα μιλάει η σιωπή.