Μανούλα ο Χάρος μ’ έφερε
στα μαύρα του σκοτάδια
γλυκιά μανούλα πώς να πω
αφήνω εκείνην π’ αγαπώ
να τριγυρίζει έρημη
στην κάμαρα την άδεια.

Μανούλα τώρα βρίσκομαι
με τα φτερά σπασμένα
στου άλλου κόσμου τα σκαλιά
κι είμαι σαν κείνα τα πουλιά
που χίλια βόλια τα `χουνε
στα στήθια πληγωμένα.

Μανούλα ο Χάρος μου `ριξε
το μαύρο του κοντάρι
κοιτώ να φτάνει συννεφιά
που θα σκεπάσει την καρδιά
μα είναι κρίμα να χαθώ
γιατί είμαι παλληκάρι.