Ανέβηκα πολύ ψηλά
στ’ αστέρια, στο φεγγάρι
κι έχω τα δυο χεράκια σου
αγάπης μαξιλάρι.

Ανέβηκα πολύ ψηλά
που η μοίρα δε με φτάνει
κι όμως δεν ζουν τα όνειρα
μες στης ζωής την πλάνη.

Φοβάμαι η αγάπη σου
μη λείψει μια στιγμή
κι ας μου `χεις γίνει
πόνος, μαρτύριο και πληγή.

Μου λείπεις και της άνοιξης
τα λούλουδα μαδούνε
χωρίς το χαμόγελό σου
πουλιά δεν τραγουδούνε.

Κι αν τυραννιέμαι πάντοτε
με την αμφιβολία
κοντά σου σβήνει, χάνεται
κάθε μελαγχολία.

Φοβάμαι η αγάπη σου
μη λείψει μια στιγμή
κι ας μου `χεις γίνει
πόνος, μαρτύριο και πληγή.