Λυπάμαι, λυπάμαι, αλλά,
παράνομα κι αμαρτωλά
ως πότε μαζί σου θα ζήσω,
λυπάμαι, αλλά, θα σ’ αφήσω.

Και πρέπει, απόψε, κουράγιο να κάνω,
ή να σε ξεχάσω ή και να πεθάνω,
λυπάμαι, λυπάμαι, αλλά...

Λυπάμαι, λυπάμαι πολύ, μα,
μα δεν παίρνει αναβολή,
αφού έναν άλλον αφήνω
κι αγάπη κλεμμένη σου δίνω.

Και πρέπει, απόψε, κουράγιο να κάνω,
ή να σε ξεχάσω ή και να πεθάνω,
λυπάμαι, λυπάμαι, αλλά,
παράνομα κι αμαρτωλά
ως πότε μαζί σου θα ζήσω,
λυπάμαι, αλλά, θα σ’ αφήσω.