Τη ζωή σου, κέρματα
γύρω σου, σκορπίζεις,
τίποτα δεν κράτησες,
ακέραιος ζυγίζεις.

Σαν πρωί Σαββάτου,
η χαρά που καρτερούσες,
άδικα την έψαξες,
αφού την κουβαλούσες.

Με βαγόνι τρίτης θέσης, τη ζωή σου γύρισες,
μ’ ανοιχτα τα μάτια, στάθηκες και λύγισες,
στων περιβολιών τους δρόμους, την αλήθεια γύρευες
κι ό,τι σ’ είχε πληγωμένο, σαν σκιά, ακολούθησες.

Η ψυχή των άλλων,
άλλων σε σκοτάδι,
ασώματες οι σχέσεις μας,
βυθίζονται το βράδυ.

Στις σιωπές της πόλης,
την αλήθεια αναζητούσες,
στων περιβολιών τους δρόμους,
σαν σκιά, ακολουθούσες.

Με βαγόνι τρίτης θέσης, τη ζωή σου γύρισες,
μ’ ορθάνοιχτα τα μάτια, στάθηκες και λύγισες,
στων περιβολιών τους δρόμους, την αλήθεια γύρευες
κι ό,τι σ’ είχε πληγωμένο, σαν σκιά, ακολούθησες.

Σαν πρωί Σαββάτου, η χαρά που καρτερούσες,