Σου στέλνω την κασέτα στο περιοδικό,
δεν σου τηλεφώνησα, ούτε ήρθα να σε δω,
φοβάμαι τις συνέπειες μιας τέτοιας επαφής,
γιατί θα νιώσω άσχημα, αν άσχημα αισθανθείς.

Τόσα που μου `σουρες και ποιος μπορεί να ξέρει
τι άλλο θα βάλεις στο μυαλό,
μπορεί και να σκεφτείς αδίκως,
Στέλλα, βέβαια, ότι κρατάω μαχαίρι.

Λοιπόν, πιστεύω πως οι γράφοντες, εσείς,
θα πρέπει κάποτε να βγειτε επί σκηνής
και να δούμε τότε πώς θα τη βολέψετε
με πεντακόσιους Έλληνες μαζί,
που τους κερδίζετε μέσ’ από το χαρτί,
μόν’ αν τους κολακέψετε, μόν’ αν τους κολακέψετε.

Από την παιδική μου ηλικία,
είχα στην μέση μου μια χρόνια δυσκαμψία,
ελιγμοί και υποκλίσεις δε μου ήταν βολετό
κι οι δασκάλοι μου, το λέγαν από τότε, σνομπισμό.

Πρόσεξε πάντως μη τυχόν και μπερδευτείς
αν στο μέλλον κάποιος ενορχηστρωτής,
τ’ ανάξια προϊόντα μου, ντύσει μ’ άρπες και βιολιά
και τσιγγάνικες ορχήστρες, τι θα γράφεις πια μετά;

Κι αφού σ’ αρέσει να μου μετράς τις συγχορδίες,
έχω για σένα κι άλλες τέτοιες ασχολίες,
βρες τ’ ακκόρντα μου στο τραγουδάκι αυτό,
μα για τους στίχους μου, σ’ υπέρ ευχαριστώ.

Θα `θελα, κάποτε, πολύ να σε γνωρίσω,
μια και δεν έχω έχθρα για να σου κρατήσω,
άλλωστε, η φήμη κι η δυσφήμηση
και τα δύο είναι, ξέρεις, διαφήμηση.

Συγχαρητήρια και για τους υπαινιγμούς,
ίσως να `πρεπε πιο αποκαλυπτικούς,
θα τα ξέρεις, υποθέτω, μα τα κρύβεις,
καταλαβαίνω.

Φιλικά, Νικολαΐδης.