Έντεκ, μη μ’ αφήνεις, πίστεψέ με,
χωρίς εσένα όλα τελειώνουν,
δε θέλω μακριά σου να ζω,
Έντεκ, μη μ’ αφήνεις, σκότωσέ με,
καλύτερα να πάψει, στα στήθια μου μέσα,
η καρδιά να χτυπάει.

Πώς να σε πείσω,
όλοι οι δρόμοι σ’ εσένα οδηγούν,
στα γόνατα, Θεέ μου,
βοήθεια από `σένα ζητώ,
τη δύναμη δώσ’ μου
να κάνω αυτό που πρέπει.

Τι πρέπει να κάνω, τι ν’ αποφασίσω,
την καρδιά μου ν’ ακούσω και μαζί του να φύγω
κι ας γίνει ό,τι γίνει, να τον ακολουθήσω,
τί πρέπει να κάνω, τι ν’ αποφασίσω,
μ’ αυτόν που αγαπάω για πάντα να μείνω
κι αυτούς που βοηθάω, μονάχους ν’ αφήσω,
τί πρέπει να κάνω, ποιον πρέπει να σώσω,
τον εαυτό μου ή τους άλλους,
πες μου, ποιον να προδώσω,
βοήθα με, Θεέ μου, να μην μετανιώσω,
τί πρέπει να κάνω, τι ν’ αποφασίσω,
ποιόν δρόμο απ’ τους δυο να διαλέξω.

Αν φύγω μαζί του, το ξέρω,
τον εαυτό μου θα μισήσω,
αν πάλι τον χάσω,
τι νόημα θα `χει να ζήσω,
μακριά του θα σβήσω,
τα λόγια που μου `πε,
απ’ αγάπη ήταν, το ξέρω καλά
κ, ι αυτός μ’ αγαπά, μακριά μου δεν ζει
για `μένα πονά,
όταν φοβάμαι, στα μάτια του μέσα κοιτώ
και παίρνω ζωή, μου δίνει φτερά,
ελεύθερη πάλι πετάω.

Δύναμη άλλο δεν έχω να συνεχίσω,
το δάκρυ μου τρέχει καυτό,
τα χέρια σ’ εσένα απλώνω, συγγνώμη ζητώ,
όμως, θέλω να ζήσω.

Δεν είμαι δειλή
κι ας τρέμω από φόβο σαν φλόγα μικρή,
δεν είμαι δειλή,
δεν με νοιάζει, ας πεθάνω αυτή την στιγμή,
φτάνει να `μαι μονάχα, Θεέ μου, στα χέρια του μέσα.

Έντεκ, μη μ’ αφήνεις, κράτησέ με,
χωρίς εσένα όλα τελειώνουν,
δε θέλω μακριά σου να ζω,
Έντεκ, πίστεψέ με, σ’ αγαπώ,
σφιχτά, από το χέρι,
ως το τέλος, θα σε κρατώ.